Tam da burada, THKP-C neferi Oktay Etiman ağabeyin 'verilmiş sözün vebali muhteşemdir; onca yakıcılığı ile bir o kadar dehşetlidir.' sözü gelir akıllara. Ders gibi bir sözdür...
Tokat ilinin Sorgun ayazının karabasan günlerinde, 987 şubatında söylenmiştir.
İlk bakışta çok fazla bir şey değildi, tüm dostlarınca hep bir ağızdan, gönül birliğince verilen söz...
"Her zeytin hasatında... Nimetlerini sıyırdığımız dalların her yağlı tanesinde seninle birlikte olacağız. Dolu dolu seni anacağız."
H.Zafer Başsivri... 958'de güzelim dünyaya göz kırpan, 2008 Ekiminde ellerimizi bırakan.
"Sivri Dede"nin torunu... Bir an olsun öğrenmekten, araştırmaktan, denemekten ve yapmaktan bıkkınlık getirmeyen zeytinin, arı kovanlarının -çokça susan öz konuşan- sabırlı dostu.
Sınıf mücadelelerinin tarihi yaşa, cinse, etnik kimliğe bakmaksızın değişik yer ve zaman dilimlerinde kimi insanlara ağır ve meşakkatli, ateşten gömlek misali yakıcı görevler yüklüyor. İşte H.Zafer de, insanlık tarihinin toplumsal sorumluluğunun o günlerdeki sıska bedeninin zayıf omuzları üzerine bir talih kuşu gibi konduğu genç insanlardan biriydi.
970'li yıllarda başlayan zor ve neşeli, bir o kadar onurlu, zor yürüyüşümüzün sarp yollarında her daim omuz başımızda idi. Sessiz, alçak gönüllü, uzun uzadıya, sıkıcı konuşmayan, süslü sözlerden sakınan, yapıcı, üretken ve dahi sitemsiz haliyle...
Her koşulda, birbirimize sokularak döndüğümüz her tekinsiz köşe başının tipik bir sıra neferi idi. Üstlendiği her görev ve sorumluluktan bir an olsun sekmedi. Onca hengamede, koşuşturmacada... Her gözümüze iliştiğinde hep orada, yanı başımızdaydı.
Göz gözü görmez toz dumanlarda... Sonrasında. İnsanların kendisini kurtarmaya çalıştığı günlerde, onu, ya birinden bir şeyler öğrenmeye sabırsızlanırken ya da gücü tükenmek üzere bir arkadaşın koltuk altından kavramış bir girdaptan çekip çıkarmaya çalışırken görmüşüzdür.
O sıcak günlerde, alacakaranlıklarda, ıssızlıklarda, karanfil kokularıyla bir daha hiç geri gelmemecesine yitirdiklerimiz oldu. Tökezleyenlerimiz de olmadı değil. Oldu. Savrulmayanlarımız, adreslerini ve aidiyetlerini unutmayanlarımız da... Yaşanan, şu kahrolası günleri görenlerimiz de oldu.
H.Zafer Başsivri... Hiç ama hiç kirlenmedi.
12 Eylül 1980'in açık faşizm günlerinde yurt dışına çıkmayı, güvenli, rahat diyarların tavernalarında fink atıp gönül eğlendirmeyi, ballı kaymaklı sofralarda yiyip içmeyi aklına bile getirmedi. Sermayenin askeri cuntasının en kanlı en zorba zamanlarının falakalarına, en soğuk duvarlarına karşı dişlerini ve yumruklarını sıktı.
Yıllar sonra, bir gün onunla adını GIPA koyduğu, orada gıda ürünlerini sattığı, hilesiz, iddiasız, basit ama onurlu mekanda tekrar kucaklaştık.
Zamanın bol mekanın dar olduğu cezaevi yıllarının sonrasında da, gereksiz konuşmalar yapmaktan, büyük laflar etmekten öte, araştırıcı çalışmalar yapmayı, gerçeğin yani emeğin, insanın dünyasından kopmamayı, şimdilerin sanal alemlerinin bitmek tükenmez polemiklerinin çok uzağında, üretken ve paylaşımcı çalışmalar yapmayı yeğledi. İyi de yaptı.
. . .
Manisa Cezaevi onu nasıl daralttıysa, elbette GIPA da daraltacaktı. İlk fırsatta en katışıksız, en güzel balları üreten arıların dünyasına daldı. "Az laf çok iş" sözünü her daim önümüze koyarcasına, en bulunmaz kır çiçeklerinin aroması sinmiş, en nefis, hilesiz ve doğal balları üretti.
Yer kürenin barış simgesi zeytin ağacının en sıkı, en üretken dostu, kısa yaşamında emsalleri ile yarışan sofralık zeytinlerini, tadı damaklarda kalan soğuk sıkım zeytinyağlarını üretti. Yetmedi; nasıl daha iyi üretirim sorusunun peşine düştü. Okudu, araştırdı. Dağlarda arıları, ovalarda zeytinlikleri gözlemledi. Üreticilerle konuştu. Köylülerle düştü, kalktı.
Tüm bunları, az konuşan alçak gönüllü bir edayla yapması, belki de birçoğumuza inceden inceye verilmiş bir iletiydi. Bizzat uyguladığı, olması, yapılması gerekeni kanıtladığı yaşam tarzının, yıllar var savunageldiğimiz, uğruna ölümlere gidip geldiğimiz dünya görüşü ile nasıl da örtüştüğü esprisini her nasıl, her nedense hala kavrayabilmiş değiliz.
Zafer, sözcüğün gerçek anlamı ile bir imece ustası, gerçek bir dayanışma gönüllüsü idi.
İşte yine, yeni bir nar hasadında... Sepet sepet, kasa kasa narları sıkıp suyunu alırken. Kaynayan nar ekşisi kazanının başında. Gülerdir ellerimizden çıkmayan nar kınalarına bakıp, dalıp dalıp giderken; yine birlikteyiz. İşte, yeni bir zeytin hasatı günlerinde. Uzak dallara ulaşmaya, yüzümüze gelen inatçı sürgünlerden sıyrılmaya çalışırken. Avuçlarımızı dolduran en iri zeytin danelerini sıkıp kokladığımızda yine onu duyumsuyoruz.
Ah, bu narlı-zeytinli günleri, bu anları daha çok insanla paylaşabilseydik! Ardı sıra söz verenlerce, Fadime ablanın zeytinliğinde, yeni ürünlerin ellerimizdeki kınalarıyla, yağ lekeleriyle, yüzlerimizde ağız dolusu gülücükler, şen kahkahalar atabilseydik!
Şimdilerde özlemini çektiğimiz çok eski günlerimizin çocuksu takılmaları, hesapsız şakaları ile... Oturup, Rum komşularımızdan kaldığı söylenen yaşlı bir ağacın serin gölgesinde demli-sohbetli çaylar içebilseydik! Bal arılarının, arı kovanlarının, yaşamın canlı pratiğinin uzağına düşmeden... Hayatın hay huyundan uzak, kirine pasına, çürümüşlüğüne, kokuşmuşluğuna bulaşmadan. Yüklü dalların bol taneli meyvelerine dokunarak, uzak dalların yemişlerine uzanarak... Tek bir kırıcı, sivri laf etmeden. Olmaz, olamaz mıydı? Bal gibi de olurdu! Ama olmadı, yapamadık.
. . .
Sen "Sivri Dede"nin sevgili torunu, Zafer... Dizleri soba borusu kadife pantolonumuzu, cebimizdeki on lirayı, pakette kalan son "Birinci" cıgarasını bölüştüğümüz çocuk! Seni mevsimin bu günlerinde anmamak elde mi?
Sen, demli çayların sıcağında, buğusunda ortaklaştığımız. Yazılama, afişleme gecelerimizin uykusuz sabahlarında en önce kalkanımızdın. Ahşap kapının arkasına çakılı onluk çivide asılı duran kadife pantolonu, yer yataklarında yorgun argın uyuyanlarımıza bakıp hınzır gülüşlerle ilk giyenimizdin.
Seni o tepeden tırnağa çocuksu, sırılsıklam birbirine bağlı, an geldi nefesi nefesimizde, yorulanı sırtladığımız o zamanların naif duyguları ile anmamak elde mi?
Zeytin gülüşlü, baldan tatlı arı mayamız, atom karıncamız, "az laf, çok iş" arkadaş... Oktay Etiman ağabeyimin ağzıyla, dosta verilen her söz ne "dehşetli", ders ne "muhteşemdi". Bu yıl da, yeni ürün yağımız sensiz daha buruk, daha kekremsi olacak. Üreticiliğini, zeytinciliğini yine sürdüreceğiz. Gelişip büyüyen, salkım saçak ürüne duran her zeytinin gölgesinde yine seninle olacağız.
En çalışkanımız, en yorulmazımız, en yakışıklımızdın.
Tekrar hoşça kal, bıkıp usanmaz, uslanmaz çocuk.
Hasan Oğuz Bilgen, 28.10.2020. Ilıpınar- Bağarası.
